எழுத வேண்டாம் என்று தான் நினைத்தேன். இணையத்தில் இந்தப் படத்தை சிலாகித்தது சிலர் எழுதுவதை பார்த்ததும் பொறுக்க முடியவில்லை. பாலுமகேந்திரா ஒரு அருமையான கலைஞன் தான்! அதை நான் மறுக்கவில்லை. ஆனால் அவர் இந்த வயதில் இத்தனை சிரமப்பட்டு [நம்மையும் சிரமப்படுத்தி!] ஏன் இப்படி ஒரு படத்தை எடுத்தார் என்று தான் எனக்குப் புரியவில்லை! படத்தில் மிக சொற்பமான காட்சிகளை விடுத்து, சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. எனக்கு ஏன் படம் பிடிக்கவில்லை என்றால்...

1. படம் முழவதும் துண்டு துண்டான [அவர் துண்டி கட்டிக் கொண்டு!] காட்சிகள். ஒரு கதையே இல்லை!
2. மிகச் செயற்கையான நடிப்பு. எல்லோரும். அதிலும் பாலு மேடையில் எப்போதும் பேசுவது போல் தன் ஆட்காட்டி விரலால் நம் கண்ணை குத்துவதை போல குத்தி குத்தி விடாமல் வசனம் ஒப்பிப்பது.
3. படத்தின் லாஜிக் :-( இந்தக் காலத்தில் புருஷன் கூட இருக்கும்போதே மாமனார் மாமியாருடன் யாரும் சேர்ந்து வாழ விரும்புவதில்லை. [எந்தக் காலத்திலும் என்பது தான் சரியாய் இருக்கும்!] அப்படி இருக்கும்போது இந்த படத்தில் மருமகள் தன் சென்னை வாழ்க்கையை துறந்து, டாக்டர் தொழிலை மறந்து, தன் பையன் இங்கேயே தங்கி தாத்தாவிடம் தமிழ் கற்றுக் கொள்ளட்டும் என்று சொல்வதெல்லாம் கொஞ்சம் இல்லை, ரொம்பவே ஓவர்! சரி, அந்தப் பெண் ஆயிரத்தில் ஒருத்தி என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றால், அதற்கான பக்கபலமான காட்சிகள் எதுவும் படத்தில் இல்லை.
4. சரி அம்மாவை விடுங்கள். சென்னையில் வளரும் ஒரு சமத்தான பையன் [சாலையில் இரைச்சல்களையும், புதிதான ஓசைகளையும் சவுண்ட் ரெக்கார்டிங் எல்லாம் செய்கிறான்], அந்த அத்துவானக் காட்டில் எத்தனை நாள் தங்குவான்? அங்கு பேஸ்புக் இல்லை, வீடியோ கேம்ஸ் இல்லை. அங்க எப்படிங்க இருப்பான்?
5. இத்தனை காலம் சாதி/மத பித்து பிடித்து, அலையும் ஒரு பெரியவர் ஒரு பாதிரியார் சொன்னதும், எல்லாவற்றையும் துறந்து விடுவதெல்லாம் காதில் அல்ல உடம்பு பூரா பூ!
6. படம் முடிந்து வெளியே வரும்போது என் நண்பர் "இது ஆணாதிக்க சினிமா!" என்றார். எப்படி என்று கேட்டதற்கு, "மகளுக்கு தான் மூன்று மகன்கள் இருக்கிறார்களே? தாத்தா ஏன் அவர்களிடம் விளையாடவில்லை? ஏன் அவர்களுக்கு தமிழ் கற்றுக்கொடுக்கவில்லை? ஏன் இந்தப் பேரனிடம் அவர்களுக்கு ஆங்கிலம் கற்றுக் கொடுக்கச் சொல்லவில்லை? ஏன் இந்தப் பேரனிடம் மட்டும் அத்தனை கரிசனை?" என்றார். பையன் வழி பேரன் தான் அப்போ முக்கியமா?

இன்னும் இப்படி எத்தனையோ...

இது "மாற்று சினிமா" என்று சொன்னால் சிரிப்பு தான் வருகிறது. என்னை பொருத்தவரை பாலுமகேந்திரா அவருடைய ஸ்டைலில் சிறிதும் மாறாமல் அதே சமயம் பெரிதும் சொதப்பி எடுத்த ஒரு "மாறாத சினிமா" தான் தலைமுறைகள்!!

நண்பனுடன் திருவான்மியூர் பீச்சுக்கு சென்றிருந்தேன். மாலை ஒரு ஐந்து மணி இருக்கும். நல்ல இதமான வெயில். நல்ல கடல் காற்று. உலகத்தையே புரட்டிப் போடுவது போல் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். அப்போது திடீரென்று ஒரு பெரிய ஆமை கடற்கரையில் கிடப்பதை பார்த்தேன். மண்ணில் செய்ததோ என்ற சந்தேகம் நீங்கி உண்மையான ஆமை தான் என்று தெளிவு பெற்று உலகம் பாதி புரண்ட நிலையில் விட்டு விட்டு அருகில் சென்றோம். ஆம்! உண்மையான ஆமை தான். இறந்து கரை ஒதுங்கி இருந்தது. வயது ஒரு நூறாண்டு இருக்கலாம்; எடை ஒரு இருநூறு முன்னூறு கிலோ இருக்கலாம்! கண்களில் உப்பு சேர்ந்து, பொத்துப் போய், வாய் திறந்து கிடந்தது.  சமூகக் கடமையாய் என் ஃபோனில் ஒரு ஃபோட்டோ எடுத்துக் கொண்டேன். பிறகு தள்ளி அமர்ந்து உலகத்தை புரட்டிப் போட ஆரம்பித்தோம்.

அதோடு அந்த ஆமையை சுற்றி நடப்பதை கவனித்துக் கொண்டிருந்தோம். என்ன ஒரு வாழ்வாங்கு வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கும். இத்தனை பெரிய கடலில் ஒரு குட்டியாய் பிறந்து, எல்லா ஆபத்திலும் தப்பித்து, இத்தனை ஆண்டுகள் உயிர் வாழ்ந்து....உலகெங்கும் சுற்றியதோ, அல்லது வங்காள விரிகுடாவிலேயே தங்கி இருந்ததோ...எங்கு பிறந்தததோ, கடைசியில் திருவான்மியூர் பீச்சில் வந்து கரை ஒதுங்கி இருக்கிறது!

போகிற வருகிற எல்லோரும் நின்று கொஞ்ச நேரம் வேடிக்கை பார்த்தார்கள். என்னை போலவே எல்லோரும் தங்கள் மொபைல் ஃபோனில் ஃபோட்டோ எடுத்தார்கள். என் நண்பன் சொன்னான்: "அதற்கு இன்று முகப்புத்தகத்தில் சரியான அஞ்சலி கிடைத்து விடும்!" அப்போது ஒரு கணவன் தன் குழந்தையுடன் ஆமை அருகில் அமர்ந்து கொண்டு போஸ் கொடுக்க மனைவி அதை மொபைல் ஃபோனில் க்ளிக்கினாள்! அடுத்து வந்த ஒருவன் அந்த ஆமையின் ஓட்டின் மேல் கால் வைத்து போஸ் கொடுத்தான். இன்னொருவன், காலால் அதன் ஓட்டை தட்டி விட்டுக் கொண்டே சென்றான். இதற்கு மேலும் அந்தக் காட்சிகளை காணச் சகிக்காமல் எழுந்து கொண்டோம்!

- கட் -

நேற்று தருவை அழைத்துக் கொண்டு கிண்டி குழந்தைகள் பூங்கா சென்றிருந்தேன். நம் மக்கள் கூண்டுக்கு அருகில் நின்று கொண்டு, புள்ளி மானுக்கு பாப்கார்ன் வழங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். விலங்குகளுக்கு உணவு கொடுக்க வேண்டாம் என்று நிர்வாகம் ஆங்காங்கே போர்டும் வைத்திருக்கிறது. அதையும் மீறி!  கொஞ்சம் கூட civic sense இல்லாத மக்கள் நம் மக்கள்! கட்டுப்பாடு என்று ஒன்று இருந்தால், அதை மீறி விட்டுத் தான் மறு வேலை பார்க்கிறார்கள். அங்கு வேலை பார்க்கும் ஊழியரிடம் நான் புகார் செய்தேன். அதற்கு அவர், "என்னங்க பண்றது, அதுங்களுக்கு சாப்பாடு பத்தலை, அதுங்களும் கொடுக்குறதை எல்லாம் சாப்புடுது. ரெக்கார்ட் படி, பதினெட்டு மான் தான். ஆனா, இங்கே முப்பது இருக்கு. சாப்பாடு பதினெட்டுக்கு தான் கொடுக்குறாங்க. எண்ணிக்கையை சரி பண்ணிக்குங்கன்னு நாங்களும் பல தடவை சொல்லிட்டோம். இதெல்லாம் யாரு கேக்குறா?" என்றார். எனக்கு துக்கம் பீறிட்டது.

மெயிண்டனன்ஸ் படு மோசம். எல்லா கூண்டுகளும் நாற்றம் எடுக்கிறது. விலங்குகளின் கண்களில் ஜீவனே இல்லை. பசி மயக்கத்தில் இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? உயர உயர பறக்க வேண்டிய பறவைகளை கூட்டி வந்து ஒரு தண்ணீர் தொட்டி கட்டி அடைத்து வைத்திருக்கிறார்கள். பார்க்க பாவமாய் இருக்கிறது. எதற்கு இந்த மாதிரி பூங்காக்கள் என்ற கேள்வி எழுகிறது. வெளிநாடுகளில் இப்படி தோன்றியதில்லை. நம் நாட்டில் நடத்தும் லட்சணம் அப்படி! ஒரு பெரிய கூண்டில் ஒரே ஒரு குரங்கு மட்டும் பாவமாய் இருக்கிறது. இன்னொரு கூண்டில் வேறு வகையான குரங்கு கூட்டம் இருக்கிறது. அதன் பின்னால் எல்லாம் சிவப்பாய் ஏதோ நோய் வந்தது போல் இருக்கிறது. அதன் அருகில் நின்று நம் மக்கள் போஸ் கொடுக்கிறார்கள். மனைவி மக்களின் முன்னால் தங்கள் வீரத்தை பறை சாற்றுகிறார்கள். கண் இமைக்கும் நேரத்தில் ஒருவரின் முடியை பிடித்து ஒரு குரங்கு இழுத்து விட்டது. அதன் கண்களில் பயங்கர வெறி! "கூண்டுலே அடைபட்டு கெடக்குதுல்ல, அப்படித் தான் இருக்கும்!" என்று அவர்களே சமாதானம் வேறு செய்து கொள்கிறார்கள். வாத்துகளின் மூக்கைச் சுற்றி கொப்பளம் மாதிரி இருக்கிறது. அது வயதானால் வருவதா அல்லது ஏதேனும் நோயா தெரியவில்லை. அதன் கூண்டில் தண்ணீர் கூட இல்லை. அவைகள் கிடந்து கத்துகின்றன. நம் மக்கள் அதோடு சேர்ந்து பாப்கார்ன் சாப்பிட்டுக் கொண்டே உற்சாக குரல் கொடுக்கிறார்கள். தங்கள் குழந்தைகளுக்கு வேடிக்கை காட்டுகிறார்கள். எனக்கு அழுகை வரும் போல் இருந்தது. தரு பறவைகளையும், விலங்குகளையும் பார்த்து ரசித்தாளோ என்னமோ, நம் நாட்டில் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு சென்றால் எனக்கு ஒரு வித மன அழுத்தமே மிஞ்சுகிறது!

விகடன் இதழில் "காரெக்டர்ஸ்" என்று ஒரு சிறு பத்தி வரும். வித விதமான காரெக்டர்களை பற்றி ஒரு காரிகேச்சர் கொடுத்திருப்பார்கள். அதே போன்று, என் கல்லூரித் தோழர்களின் காரிகேச்சர் இது! எல்லோரிடமும் நெருங்கிப் பழகியவன் என்ற உரிமையிலும், அதில் முக்கால்வாசி பேர் என் வலைப்பதிவை படிக்க மாட்டார்கள் என்ற தைரியத்திலும் எழுதி இருக்கிறேன். உங்களுக்கு அத்தனை சுவாரஸ்யமா இருக்குமா தெரியவில்லை!

ராம்சரண்

















அஞ்சு அடி மூணு அங்குலம். ஒடிசலான உருவம். ஒரு பச்சை சட்டை, ஒரு கட்டம் போட்ட சட்டை, ரெண்டு பாண்ட் [இவங்க அப்பா நல்ல பஜாரில் ஒரு சின்ன ஜவுளிக் கடை வச்சிருக்கார்!] , கலையாத தலையை வார ஒரு சீப்பு, போனா போகுதுன்னு கைல ஒரு நோட்டு. இது தான் தியானேஷ். பெண்ணின் மனதையும், தியானேஷின் மனதையும் யாராலும் அளக்க முடியாது. அத்தனை ரகசியங்கள் பொதிந்து கிடக்கும். காரெக்டர் என்றால் இவன் தான்! தனக்கென்று ஒரு நடைமுறை, தனக்கென்று ஒரு வழி. முதலாம் ஆண்டில் ஒரு கண் தெரியாத இங்கிலீஷ் புரப்ஃபசர் வருவார். அவர் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருக்கும்போது இவன் நைசாய் நழுவி வெளியே போய் விடுவான். "எங்கடா போறேன்னு?" கேட்டா லைப்ரரி என்பான். எங்கள் வகுப்பிலேயே, ஏன் கல்லூரியிலேயே அதிகமாய் லைப்ரரி போனது இவன் தான். என்ன படித்தான் என்பது தான் தெரியவில்லை. காலேஜே கொண்டாடும் ஒரு அழகி "அவ ரெடின்னா நானும் ரெடி" என்று கூசாமல் சொல்வான். அப்படி ஒரு தன்னம்பிக்கை. இவன் ஒரு தனிப்பிறவி!

சசிகுமார்















பாவப்பட்டவன். எங்கள் வகுப்பில் ஒரே தமிழன். நாங்கள் எல்லோரும் காய்ரா, பூய்ரா என்று பேசிச் சிரிக்கும்போது இவனும் சேர்ந்து சிரிப்பான். "நீ ஏன்டா சிரிக்கிறே?" என்று கேட்டால், "உங்களோட இவ்வளவு நாள் சேர்ந்து இருந்தா புரியாதா? எல்லாம் எனக்கும் புரியுது" என்று ஆச்சர்யபடுத்துவான். மூலக்கரையில் இருந்து கல்லூரிக்கு சைக்கிளில் வருவான். அப்போது எங்கள் வகுப்பில் யாரிடமும் பைக் இல்லை என்பது வேறு விஷயம். எல்லோரும் சைக்கிள் கேஸ் தான்.

"தரு" பிறந்து நேற்றோடு ஒரு வருடம் முடிந்து விட்டது. அவளின் முதலாம் ஆண்டு பிறந்த நாள் நேற்று! வழக்கமான பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்களில் எனக்கு எப்போதும் விருப்பம் இருந்ததில்லை. என்னைக் கேட்டால் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டத்தை போல அலுப்பான ஒரு விஷயம் கிடையாது என்றே சொல்வேன். அதன் செலவு ஒரு புறம் இருக்கட்டும், அந்த  நிகழ்ச்சியை நடத்தி முடிப்பதற்குள் இருக்கும் தர்ம சங்கடங்கள் இருக்கிறதே...குடும்பம், நண்பர்கள், உற்றார், உறவினர், பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் என்று அனைவரையும் கூப்பிட வேண்டியது, நம் குழந்தைக்கு கச கசவென்று ஒரு ஆடை அணிவித்து அவர்கள் முன்னால் ஒரு ஷோகேஸ் பொம்மை போல நிறுத்தி வைத்து விட வேண்டியது. இத்தனை நாள் தனியாய் தேமேயென்று இருந்த குழந்தை இன்று இவ்வளவு பெரிய கூட்டத்தை பார்த்து அதிர்ச்சியாகி அழும். அதை சமாதானம் செய்ய, அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்த ஐம்பது பேரும் குழந்தையின் முகத்துக்கு அருகே தங்கள் முகத்தை டைட் க்ளோசப்பில் வைத்துக் கொண்டு ஐநூறு வழிகளை சொல்வார்கள். குழந்தை இன்னும் வீரிட்டு அழும். ஒரு வழியாய் கேக்கை காட்டி, மெழுகுவர்த்தியை காட்டி அதை சமாதானம் செய்து கேக்கை வெட்டச் செய்வோம். "ஹேப்பி பெர்த்டே" பாடுங்கள், பாடுங்கள் என்று கெஞ்சி எல்லோரையும் அபஸ்வரத்தில் பாட வைக்க வேண்டியது. ஒரு வயது குழந்தை, கொஞ்சம் யோசித்து பாருங்கள்! கிலி பிடித்து போயிருக்கும். இதில் போட்டோ எடுத்தோமா, வீடியோ சரியாய் வந்ததா என்று அந்த டென்ஷன் வேறு! ஸ்வபா...

என்னை பொருத்தவரை மேல் சொன்ன அத்தனைக்கும் வித்திடுபவர் முக்கால்வாசி வீட்டு அம்மாவாக தான் இருக்க வேண்டும். கணவர்கள் பெரும்பாலும் சிக்கனமாகவே எல்லாவற்றையும் முடிக்கப் பார்க்கிறார்கள் என்பது என் கணிப்பு! [மகனை/மகளை அரசாங்க பள்ளியில் சேர்க்கலாம் என்று எனக்குத் தெரிந்து ஒரு மனைவியும்/அம்மாவும் சொன்னதில்லை [அவர்களே அரசு பள்ளியில் படித்த பெண்களாய் இருந்தாலும்!]. அதை போல!] குழந்தை பிறந்ததும், பிடிக்கிறதோ இல்லையோ, நாமும் மேல் சொன்னதை எல்லாம் கடந்து தான் போக வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன். நல்ல வேளையாக என் மனைவி அப்படி ஒரு நிலைக்கு என்னை தள்ளவில்லை. என் மீது உள்ள பிரியம் ஒரு பக்கம் என்றாலும், தருவை படுத்த விரும்பாததே முக்கிய காரணம்! எப்படியோ நான் தப்பித்தேன்!


சரி அப்படி என்ன தான் செய்தோம்? முதலில் நிறைய கூட்டம் சேர்க்க வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தோம். நாங்கள், என் பெற்றோர்கள், மனைவியின் பெற்றோர்கள், என் தம்பி குடும்பத்தினர். [என் மனைவி ஒரே பெண்!] அவ்வளவு தான்! மொத்தம் 8 பேர். அதாவது தரு வுக்கு தெரிந்த முகங்கள் மட்டுமே! வீட்டில் கொண்டாடுவதை விட, ஒரு நல்ல அமைதியான இடத்தில் கொண்டாடலாம் என்று ஒரு விருந்தினர் விடுதி ஏற்பாடு செய்தோம். தக்ஷின் சித்ரா! சென்னையில் [ஈ சி ஆர் ரோட்டில்] இப்படி ஒரு இடம் இருக்கிறதென்று பலருக்குத் தெரியாது. தெரியாதென்றால் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். http://www.dakshinachitra.net/ தக்ஷின் சித்ரா ஒரு கலாச்சார மையம். தென் இந்திய பகுதிகளின் பாரம்பரியம், கலை, கைத்தொழில் என்று பலவித விஷயங்களை இங்கு காட்சிப்படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். இங்கு நான் ஏற்கனவே சில முறை சென்றிருந்தாலும், அங்கு விருந்தினர் விடுதி எல்லாம் இருக்கிறது என்று தெரியாது. எட்டு பேர், நான்கு அறைகள். அருமையாய் இருந்தது. முதல் நாள் இரவு சென்று தங்கி விட்டோம். காலையில் எழுந்து சரியாய் அவள் பிறந்த நேரமான "பதினொன்று எட்டுக்கு" கேக் வெட்டி அவளின் பிறந்தநாளை கொண்டாடினோம். பிறகு தக்ஷின் சித்ராவை சுற்றி பார்த்தோம். பரந்து விரிந்த இடத்தில் தரு அழகாய் நடை பயின்றாள். அவள் அக்காவுடன் விளையாடினாள். அவள் பிஞ்சு விரல்களால் களி மண்ணில் பானை செய்தாள்! ஊஞ்சல் ஆடினாள். மர நிழலில் இளைப்பாறினாள். பிறகு மதியத்திற்கு மேல் அங்கிருந்து திருவிடந்தை கோயில். அங்கிருந்து கோவளம் பீச்! கடல் அலைகளிடம் ஆசி! அவளின் பிறந்த நாள் இனிதே கழிந்தது.

இதை விட எங்களுக்கு திருப்திகரமாய் இருந்தது, இன்று காலை அவளின் பெயரில் அருகில் உள்ள மாநகராட்சி பூங்காவில் ஒரு மரம் நட்டது! முதல் பிறந்தநாளுக்கு மகளுக்கு என்ன பரிசு கொடுப்பது என்று பல நாளாய் குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று இந்த யோசனை தோன்றியது. சாலையில் வைத்தால் நம்மால் சரியாய் பராமரிக்க முடியாது, சாக்கடை, சாலைப் பணி என்று தோண்டி விடுவார்கள். வீட்டில் வைக்கும் அளவுக்கு வசதி இல்லை. சரி அருகில் உள்ள பூங்காவில் வைக்கலாம் என்று தோன்றியது. இரு வாரத்துக்கு முன் பஞ்சாயத்து அலுவலகம் சென்று கேட்டேன். நான் எதிர்பார்த்ததை விட ஆர்வமாய் பேசினார்கள். "நீங்கள் தேதி மட்டும் சொல்லுங்க, நல்லா செய்துடலாம்!" என்றதும் என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. மரக் கன்றுகளையும் அவர்களே கொடுப்பதாய் சொன்னார்கள். நேற்று எதற்கும் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று அந்த ஏ. ஈ யை அழைத்தேன். "என்ன சார், நம்ம பேசின படி பண்ண முடியுமா என்று கேட்டேன். பதிலுக்கு அவர், "என்னப்பா இப்படி கேக்குறே? திடீர்னு பேக் எடுக்குறே? [!] கண்டிப்பா பண்ணலாம்பா" என்றார். காலை பதினோரு மணி என்று நேரம் குறித்து சென்றோம். அவர் அவரின் உதவியாளர்கள் இருவரை அனுப்பினார். அவர்களே சென்று புங்கை [நல்ல நிழல் தரும்] மரக் கன்று வாங்கி வந்தார்கள். பள்ளம் தோண்டினார்கள். என் "தரு" வின் கையினால் அந்தத் "தரு" மண்ணில் இறங்கியது. அவளே நீர் வார்த்தாள். பார்ப்பதற்கு கண்கொள்ளாக் காட்சியாய் இருந்தது.



அவர்களுக்கு நன்றி தெரிவித்து ஒரு இனிப்பு டப்பாவை வழங்கி விட்டு "வழக்கம் போல்" ஏதாச்சும் பண்ணனுமா என்று கேட்டதற்கு "அப்புறம் நாங்க பண்ணதுக்கே அர்த்தம் இல்லாமல் போயிடும் சார், ஒன்னும் வேணாம்! நீங்க கொடுத்ததே போதும்" என்று மறுத்து  விட்டார்கள். [கலிகாலம்!] இனி என் தருவோடு அந்தத் தருவையும் வளர்க்க வேண்டிய பொறுப்பு எனக்கு வந்து விட்டது! என்னை பொருத்தவரை, முதல் பிறந்தாளில் அவளோடு சேர்ந்து ஒரு மரமும் வளர்ந்து பெரிதானால் அதை விட ஒரு சிறந்த பரிசு அவளுக்கோ, இந்த சமூகத்துக்கோ கிடைக்குமா தெரியவில்லை. என்ன சொல்கிறீர்கள்?

என் மகள் பற்றியும், அவளின்  சேட்டைகளை பற்றியும்  நிறைய எழுதுவேன் என்று நினைத்தேன். இந்த ஒரு வருடத்தில் மிகக் குறைவாகவே எழுதி இருக்கிறேன். என் மகள் பிறந்து, இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் ஒரு வருடம் ஆகிவிடும். அவளின் பெயர் "தரு"! மிச்ச பாதி எங்கே என்று தானே கேட்கிறீர்கள். பெயரே அவ்வளவு தான். "தரு" என்றால் "மரம்" என்று பொருள். "கல்பத்தரு", "கற்பகத்தரு" என்று கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். கேட்டதெல்லாம் தரும் தேவலோக மரம். இன்பத்தை அள்ளி அள்ளி தரும் ஒரு மரத்தையே என் மகளுக்கு பெயராய் வைத்து விட்டேன். என்ன சரி தானே? பெயரை சொன்னால் ஒரே தடவையில் விளங்க வேண்டும், புதிதாய் இருக்க வேண்டும் என்று  நினைத்து வைத்தேன்.பெரிய தப்பு என்று பிறகு தான் உணர்ந்தேன். "என்ன பேரு? தரூனா? பொண்ணுன்னு சொன்னீங்க"என்று கேட்டு சாகடிக்கிறார்கள். பேசாமல் "மீனாட்சி", "அம்புஜம்" என்று வைத்திருக்கலாம். நாளை வளர்ந்து என் மகள் என்ன சொல்லப் போகிறாளோ?

நான் சொல்ல வந்தது  இதுவல்ல. தரு பத்து மாதத்தில் நடை பயிலத் தொடங்கி விட்டாள். குழந்தைகளின் செயல்களை கவனிப்பதே ஒரு போதை தரும் இன்பம். "பாப்பா யாரு", "சாமி கும்பிடு" போன்ற பல விஷயங்களை நாம் சொல்லி அது செய்யும் போது பார்ப்பதை விட, யாருமே நம்மை கண்டு கொள்ளவில்லை, யாரையும் நான் கண்டு கொள்ளவில்லை என்ற நினைப்பில் அவர்கள் பாட்டுக்கு தங்கள் செயல்களை மும்முரமாய் செய்து கொண்டிருக்கும்போது அவர்களை  கவனிக்க வேண்டும்! அதை விட அழகான ஒரு விஷயம் இந்த உலகில் கிடையாது. எதையோ ஒன்றை உருட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள். பொம்மையை பார்த்து கண்ணைச் சுருக்கி சிரிப்பார்கள். பல்லு போன கிழவி ஒன்று எதையோ ஒன்றை புரியாமல் புலம்பிக் கொண்டிருப்பது போல் "தத்தக்க பித்தக்க" என்று பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். திடீரென்று தலையெடுத்து நம்மை பார்க்கும்போது நாம் அதை தான் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று தெரிந்த உடன் அதன் முகத்தில் வரும் வெட்கம் இருக்கிறதே...கிளாஸ்!  அதை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாது.

அன்று நானும் "தரு"வும் கட்டிலில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தோம். அவளுக்கு அன்று விளையாடும் மூட் இல்லை. இன்று எப்படியும் நடந்து விட வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு விட்டாள் போலும். கட்டிலில் நடப்பது தரையில் நடப்பதை போல் எளிதல்ல. ஆனால் விழுந்தால் அடிபடாது  என்று அவளுக்குத் தெரிகிறது. மேலும் அப்பாவும் அருகில் இருக்கிறார் என்ற கூடுதல் நம்பிக்கை வேறு. சில சமயம் நல்ல விளையாட்டு மூடில், நின்று கொண்டு வேண்டுமென்றே பின்னால் சாய்வாள், நான் பதறி போய் பிடித்தால் குலுங்கி குலுங்கி சிரிப்பாள்.  ஆனால் அந்த விளையாட்டை கட்டிலில் மட்டும் தான் செய்வாள்!

அன்றும் அப்படித் தான், ஆனால் பின்னால் சாயாமல் ஒழுங்காய் நடந்து கொண்டிருந்தாள். எங்கள் வீட்டில் நல்ல பெரிய கட்டில். அதனால் அவளுக்கு ரொம்ப வசதி. கட்டிலின் இந்தப் பக்கத்திலிருந்து அந்தப் பக்கத்திற்கும், அந்தப் பக்கத்திலிருந்து இந்தப் பக்கத்திற்கும் என்று மாறி மாறி நடந்து கொண்டிருந்தாள். அப்போது ஒன்று கவனித்தேன். அவளுக்காக ஒரு சிறிய வெள்ளை தலையணை வைத்திருப்போம். அவளாகவே தனியாய் எழுந்து நிற்பதே பிரம்ம பிரயத்தனம். இதில் அம்மணி ஒரு கையில் அந்த தலையணையை தூக்கிக் கொண்டே எழுந்தாள். அதை ஒரு கையில் வைத்துக் கொண்டே நடந்தாள். அதனால், பல முறை விழுந்து கொண்டே இருந்தாள். "அதை கீழே போடும்மா..நீ நட" என்று நான் அறிவுரை கூறி அந்த தலையணையை அவள் கையிலிருந்து வாங்கிக் கொண்டாலும், மீண்டும் மீண்டும் அதை அவள் கைகளில் வாங்கிக் கொண்டாள். பிறகு தான் எனக்கு ஒன்று புரிந்தது. கார்ப்பரேட் உலகில், "எக்ஸ்ட்ரா மைல்" என்று அடிக்கடி ஒன்றை சொல்வார்கள். அதாவது உங்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அதை விட ஒரு படி மேலே உழைப்பது என்று பொருள். குழந்தைகள் அதை வெகு இயல்பாய் செய்கிறார்கள். கட்டிலில் சரியாய் நடப்பதே சிரமம், ஆனால் அதையும் தாண்டி கையில் ஒரு பொருளை வைத்துக் கொண்டு நடந்தால் இன்னும் கடினமாய் இருக்கும். ஆனால், நாளை தரையில் நடக்கும்போது அந்தப் பயிற்சியே அவளுக்கு கை கொடுக்கும்.  அதனால் தரையில் வெகு எளிதாய் நடக்க முடியும்! என்ன ஒரு அறிவு பாருங்கள். நான் ஒன்று புரிந்து கொண்டேன். குழந்தைகள் இயல்பிலேயே புத்திசாலிகளாய் தான் இருக்கிறார்கள். நாம் தான் கண்டதை அவர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுத்து முட்டாளாக்கி விடுகிறோம்!!

இதற்கு விரிவாய் விமர்சனம் எழுதி என் பொழுதை வீணாக்க விரும்பவில்லை. [அப்படி ஒன்றும் உருப்படியாய் செய்யவில்லை என்றாலும்!]. சுருக்கமாய் ஆரம்பம் ஏன் "பாடாவதி" என்பதை சொல்லிவிடுகிறேன். இடைவேளைக்கு முன்: ஒரு கதாநாயகன் வில்லன் வேலைகளை செய்கிறார். இடைவேளைக்கு பின்: அவர் ஏன் அப்படி செய்கிறார்? அதற்கான விளக்கம். இதே மாதிரி படங்கள் பல இருக்கின்றன. தமிழில் என் மனதில் உடனே தோன்றுவது "சிகப்பு ரோஜாக்கள்". கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். அந்த படம் வந்தது 1978 ல். அந்த காலத்துக்கு என்ன ஒரு புதுமையான கதைக்களம் அது. என்ன ஒரு சுவாரஸ்யமான திரைக்கதை. அவன் ஏன் கொலையாளி ஆனான் என்பதற்கு என்ன ஒரு அழுத்தமான பின்னணி. இன்று வரை, "இந்த பொண்ணுங்களே இப்படி தான்! குத்துங்க எஜமான் குத்துங்க" டயலாக்கை நாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம்.  "ஆரம்பம்" படம் வெளியாவது 2013 ல். அப்படி என்றால் இந்த மாதிரி ஒரு கதைக்கு எத்தனை சுவாரஸ்யத்தை கூட்டியிருக்க வேண்டும். அவன் அப்படி ஆனதற்கு எத்தகைய ஒரு அழுத்தமான பின்னணியை கொடுக்க வேண்டும்? படத்தோட டயலாக்ஸ், சுபா? ஷபா!!

முதல் காட்சியில் அஜீத் மும்பையில் குண்டு வைக்கிறார். அடுத்த காட்சியில் ஒரு வடநாட்டு [?] கோயிலில் பாட்டு பாடுகிறார். அடுத்த காட்சியில் சென்னை ஏர்போர்ட்டில் இருக்கிறார். என்ன ----------- சிச்சுவேஷன் சொல்லி இசையமைப்பாளரிடம் பாட்டு கேட்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஹீரோ இன்ட்ரொடக்ஷன் சாங் அப்படி தான் இருக்கும் என்று சால்ஜாப்பு சொல்லாதீர்கள். எனக்குத் தெரிந்து ரஜினி தான் ஹீரோ இன்ட்ரொடக்ஷன் சாங் ட்ரெண்டை ஆரம்பித்தார் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் அவர் ஏன் அந்த பாட்டு பாடுகிறார் என்று ஒரு மொக்கை காரணமாவது இருக்கும். உதாரணம், "வந்தேண்டா பால்காரன்" மாட்டுப் பொங்கல்! "நான் ஆட்டோக்காரன்" ஆயுத பூஜை. இப்போது அது கூட இல்லாமல் படம் எடுக்கிறார்கள்.

அதிலும் இந்த அஜீத் ரசிகர்கள் இருக்கிறார்களே! முடியலை...விஷயம் என்னவென்றால் இப்போதெல்லாம் யாரை கேட்டாலும் அவர் அஜீத் ரசிகராய் தான் இருக்கிறார். இவர்களுக்கு அவரின் மேல் உள்ள அளவிட முடியாத பக்தி என்னை புளகாங்கிதம் அடையச் செய்கிறது. ஒத்துக்குறேன். அஜீத் அழகா இருக்கார். நல்லா நடக்கிறார். அழகா சிரிக்கிறார். எல்லாம் சரி! ஒழுங்கா கதை கேக்க மாட்டேன்றாரே, அதானே என் கவலை!! கொத்து ஹீரோக்களை வைத்து சூப்பர் கமர்சியல் படம் எடுக்குறோம், இவரை வச்சி எப்படி எடுக்கணும்?! அஜீத்தின் நெருங்கிய நண்பர்கள் யாராவது இதை படிச்சா, அவர்கிட்ட சொல்லுங்க, அவரோட அடுத்த பட கதையை நான் தேர்ந்தெடுக்கிறேன்!

பாண்டிய நாடு. இது படம். என்ன ஒரு விறு விறு திரைக்கதை. என்ன ஒரு அழுத்தமான பாத்திரப்படைப்பு. பாரதிராஜாவா அது? "சிறு பொன்மணி" பாட்டில் அவர் நடிப்பதை பார்த்தால் எனக்கு பயமாய் இருக்கும். ஆனால் இந்த படத்தில்...அடடா...நான் பாரதிராஜாவை பாக்கலை, ஒரு பாதிக்கப்பட்ட தகப்பனைத் தான் பார்த்தேன்.! பின்னிட்டீங்க...அப்புறம் "ஃபை ஃபை ஃபை பாட்டு" சூப்பரோ சூப்பர். ரம்யா நம்பீசனா இப்படி பாடினது? லட்சுமி மேனன் - பத்தாவது பாஸ் பண்ண பொண்ணா இது? நான்  எல்லாம் பத்தாவது பாஸ் பண்ணும்போது "பால் குடிச்சுட்டு பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்த பாலகன்" மாதிரி இருப்பேன்!! சோ, நான் சொல்ல வர்றது என்னன்னா சுசீந்திரன் எப்போதுமே எனக்கு விருப்பமான ஒரு கமர்சியல் டைரக்டர் [ராஜபாட்டை பட்ட பாட்டை தவிர்த்து சொன்னால்!]. Now Ajeeth sir, you should work with these kind of directors!! அம்புட்டு தான்!
 

நாலு பெட்டி கேஸ்கள் ஒன்று கூடி பெரிய கேஸ் ஒன்றில் முற்படுகிறார்கள். நான்கு பேரில் ஒருவனுடைய நன்றி கெட்ட பணக்கார மாமாவின் வீட்டில் கன்னம் வைக்கிறார்கள். பிறகு நடந்தது என்ன? இது தான் மூடர் கூடம்.

படத்தின் ஹைலைட்ஸ்!

திரைக்கதை. தமிழ் சினிமா இயக்குனர்கள் எல்லா பேட்டிகளிலும் இது வித்தியாசமான படம் என்று காலங்காலமாய் சொல்லி சொல்லி வித்தியாசமான படம் என்றாலே என்னவென்று தெரியாத அளவுக்கு நம்மை மழுங்கடித்து விட்டார்கள். நவீன் பேட்டியில் இதை வித்தியாசமான படம் என்று சொன்னாரா இல்லையா தெரியவில்லை. என்னை பொருத்தவரை இது தமிழ் சினிமாவுக்கு வித்தியாசமான படம் தான்!

என்ன வித்தியாசம்?

* காலங்காலமாய் தமிழ் சினிமாவில் இரண்டு கேரக்டர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது ஒருவர் முகத்தை திருப்பி ஜன்னல் பக்கமோ, கதவின் இடுக்கிலோ நின்று கொண்டால் அங்கு ஃபிளாஷ்பேக் ஆரம்பிக்கிறது என்று அர்த்தம். [எனக்கு ஒரு சந்தேகம், ஒருவரிடம் பேசும்போது அதுவும் முக்கியமான ஒரு தகவலை சொல்லும்போது நம் முகத்தை வேறு பக்கம் வைத்துக் கொண்டு கேட்பவருக்கு முதுகை காட்டிக் கொண்டு நம் அன்றாட வாழ்வில் இப்படி எப்போதாவது பேசி இருப்போமா? இதை எப்படி சினிமாவில் கொண்டு வந்தார்கள்? யார் இதன் முன்னோடி?] அது இந்தப் படத்தில் இல்லை! "-----ன் முன்கதை" என்று ஒவ்வொரு கதாப்பத்திரத்துக்கும் தெள்ளத்தெளிவாய் பேர் போட்டு தான் ஃபிளாஷ்பேக்கை நவீன் ஆரம்பிக்கிறார். அதுவும் எப்படி, ஒரு ஃபிளாஷ்பேக் சாப்ளீன் பட ஸ்டைலில், இன்னொன்று கார்டூன் பட ஸ்டைலில் என்று ஒவ்வொரு ஃபிளாஷ்பேக்கும் ஒவ்வொரு விதம். ஒரு நாய்க்கு இவ்வளவு பெரிய பாட்டா என்று ஓவியா அங்கலாய்க்கும் வகையில் ஒரு சூப்பர் பாட்டு ஃபிளாஷ்பேக்! நாய், பொம்மை என்று படத்தின் ஒரு பிரதான கேரக்டரையும் விடவில்லை.

* அதோடு வழக்காமன் காட்சிகளையும் அவர் காட்சிப்படுத்தி இருக்கும் விதம். ஒரு டீ என்று ரெண்டு ரூபாய் காசு அலைபாய்வதில் ஆரம்பித்து, தாய் நாயிடம் இருந்து பால் குடிக்கும் ஒரு குட்டி நாயை பிரித்தெடுப்பது [என்ன ஒரு துயரமான காட்சி அது!], டைட் க்லோசப்ஸ், வித்தியாசமான காமெரா கோணங்கள் என்று படம் நெடுகிலும் அவரின் ஒவ்வொரு ஃபிரேமும் அசத்தல்.
வசனம். மேலோட்டமாய் பார்த்தால் நகைச்சுவை. உள்ளார்ந்து பார்த்தால் அதில் தெறிக்கும் அவரின் புத்திசாலித்தனம், சமூக அக்கறை, வாழ்க்கையின் புரிதல்.

உதாரணம்: கஞ்சா பொட்டலம் வாங்கும் ஒருவன்:

என்ன ஒரு பொட்டலம் நானூறு ரூவாயா? உங்களை எல்லாம் கேக்க ஆளில்லியா?
செண்ராயன்: ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி ரெண்டாருவா வித்த டீ இன்னைக்கி ஆறு ரூவா. அதை கேக்கவே இங்கே ஆளில்லைங்கும்போது இதெல்லாம் கேக்க எந்த பூ-----வும் தேவையில்லை.

ஓவியா: கூடவே ஒரு ஆள் இருந்தா எப்படி பாத்ரூம் போறது?
நவீன்: அதுக்காக உன்னை ராக்கெட் ஏத்தி நிலாவுக்கா அனுப்ப முடியும்?

சுபிக்ஷா: பீட்சா ஆர்டர் பண்ணலாம்
செண்ராயன்: அது என்ன ஸ்வீட்டா, காரமா?

மத்தவங்க கிட்ட இருந்து எடுக்குறது மட்டும் இல்லை; மத்தவங்களை எடுக்க விடாம தடுக்குறதும் திருட்டு தான்!

 அந்த மாமர சித்தாந்தம் என்று படம் நெடுகிலும் பல நச்!

* செண்ராயன், ஒரே வரியில் சொல்ல வேண்டும் என்றால் தமிழ் சினிமாவுக்கு ஒரு கொடை! நல்ல இயக்குனர்கள் கையில் கிடைத்தால், தமிழ் சினிமாவையும் தலை கீழ் நிற்க வைத்து விடுவார்!!

* சுபிக்ஷா தானே அந்த சின்ன ஹீரோயின்? அடடா...என்ன நடிப்பு. அந்த புன்முறுவல் பூக்கும் கண்களும், அந்த சின்ன ஸ்மைலும், தேவதை...

* அதோடு அந்த தின்னிப்பண்டார குழந்தை...என்ன ஒரு உடல்மொழி...அருமை!
அந்தக் குழந்தையிடம் பேசுவதற்கு முன் கொடுக்கப்பட்ட பில்டப் நச்ச்!

* குபேரனின் வாய் படம் முடிந்ததும் அப்படியே மாறி விட்டிருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது. அப்படி ஒரு முட்டாள்தனமான [ஐய்யயோ!] உக்கிரம். இறுதியில் அவரின் மூலம் வெளிப்படும் சோகம் சமூகத்தின் பிரதிபலிப்பு.

* கூத்துப்பட்டறை ஆதிராவுக்கு நிறைய வேலை இல்லை, பாஸ்கர் தக்காளி பாத்திரத்துக்கு உகந்த தேர்வு.

* மற்றும் வொயிட், சேட்டு தாதா, டான், தனி திருடன், லோக்கல் தாதா, ஆட்டோ ரவுடி என்று அனைவரும் தங்கள் பாத்திரத்தை உணர்ந்து கச்சிதமாய் செய்திருக்கிறார்கள்.

* இசை. படத்தின் இசை மிக முக்கியமான ஒரு பங்களிப்பு. பாடல்கள், பின்னணி இசை என்று பின்னி பெடலெடுத்து இருக்கிறார் நடராஜ் சங்கரன்.

* டோனியின் கமெரா அந்த மூடர் கூடத்தில் நாமும் ஒருவராய் உணரச் செய்கிறது.

* படத்தின் ஒரே அலுப்பு தரும் விஷயம் நவீனின் ஒரே வித முகபாவங்களும் அவருடைய டயலாக் டெலிவரியும் தான்! மனிதர் வாயையே திறக்க மாட்டேன் என்கிறார். பரவாயில்லை, இப்படி ஒரு படத்தை எழுதி, தயாரித்து, இயக்கி, நடித்து என்று இத்தனை சாதனைகளை அவர் ஒருவரே செய்ததால் அவரின் நடிப்பை மன்னித்து விடலாம்!

* நவீன் மூடர் கூடமாய் இருக்கும் தமிழ் சினிமா உங்களை மாதிரி இயக்குனர்களால் தான் தெளிய வேண்டும். உங்களை சிவப்புக் கம்பளம் விரித்து வாழ்த்தி வரவேற்கிறோம்!

அப்போது குனிந்த தலை...இனி(?)ய காந்தி ஜெயந்தி!

யார் சொன்னது நகைச்சுவை செய்வது தான் கஷ்டம் என்று? யார் சொல்வது ஒருவனை அழுக வைப்பது எளிது, சிரிக்க வைப்பது தான் கஷ்டம் என்று? அப்படி சொல்பவர்களை, தமிழ்நாட்டுக்கு வரச் சொல்லுங்கள். தேசிங்கு ராஜா, வருத்தப்படாத வாலிபர் சங்கம், ராஜா ராணி போன்ற படங்களுக்கு அவர்களை அழைத்துப் போவோம். அப்போது புரிந்து கொள்வார்கள் மக்களை சிரிக்க வைப்பது எத்தனை எளிதென்று! [கவனிக்க: மக்களை மட்டும் கவனியுங்கள், அருகில் அமர்ந்திருக்கும் என்னை கவனிக்காதீர்கள். அப்போது என் முகம் ரண கொடூரமாய் இருக்கும்!!] ராஜா ராணி! படத்தில் இரு நாயகர்கள், இரு நாயகிகள். "ராஜாக்கள் ராணிகள்" என்று தான் பேர் வைக்க வேண்டும்? அய்யோ, மொக்கை என்று சொன்னால் காண்டாகி விடுவேன். இப்படி தான் சந்தானமும் பேசுகிறார். அப்போது மட்டும் ஏன் சிரிக்கிறீர்கள்?


நான் போகும்போது படம் போட்டு விட்டார்கள். "அடடா" என்று நினைத்தது, படம் போகப் போக "அப்பாடாவாய்" மாறிப் போனது. ஆர்யாவுக்கும், நயனுக்கும் கல்யாணம். இருவருக்கும் விருப்பமில்லை. திடீரென்று ஒரு நாள் நயனுக்கு வலிப்பு வருகிறது. ஆஸ்பத்திரியில் நயன் தன்னுடைய முன்னால் காதலை ஆர்யாவுக்கு விளக்குகிறார். [தனக்கு, முன்னமேயே ஒரு காதலன் இருந்தான் என்று ஒரு பெண் தன்னுடைய புதுப் புருஷனிடம் சொல்லும் அளவுக்கு நம் நாகரீகம் வளர்ந்து விட்டது என்பது ஒரு ஆறுதல்!!] ஜெய் வருகிறார். அழுகிறார். கெஞ்சுகிறார். கொஞ்சுகிறார். "எங்கேயும் எப்போதும்" படத்தின் "அப்க்ரேடட் வெர்ஷன்" போல் இருக்கிறது. ஒரு வேளை, எதிர்காலத்தில், இவருக்கு கல்யாணமாகி, "இவர் என்னை கொடுமைபடுத்துகிறார்" என்று இவர் மனைவி புகார் கொடுத்தால், தமிழ்நாட்டு மக்கள் "ஜெய் பயந்த சுபாவம் உள்ள பைய்யனாச்சே" என்று சப்போர்ட் செய்தாலும் செய்வார்கள். [சாரி ஜெய், ஒரு கற்பனை தான்! அப்படி எல்லாம் நடக்காது!] தமிழ் சினிமாவில் பெண் காதலில் விழ இரண்டு விதி. நாயகன் ஒன்று வெகுளியாய் இருக்க வேண்டும், இல்லை ரவுடி! அதுவே ஆன் காதலில் விழ ஒரே விதி - பெண் லூசாய் இருக்க வேண்டும். இதில் ஜெய் வெகுளி. நஸ்ரியா லூசு. [எவ்வளவு அழகான லூசு!] கதைக்கு வருகிறேன். அப்பாவின் பயத்தில் நயனை கழட்டி விட்டு விட்டு அமெரிக்க ஓடி விடுகிறார் ஜெய். அங்கு போய் தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டதாக நயனுக்கு செய்தி வருகிறது. கண்களில் நீர் வழிய, நயனின் காதலில் உருகிப் போன ஆர்யா, அவருடன் நட்புக்கரம் நீட்டுகிறார். நயன், நீட்டிய கையை அங்கேயே உடைக்கிறார். ஆர்யா சோகமாய் சந்தானம் கூட தண்ணி அடித்து மட்டையாகிறார். சந்தானம் நயனிடம் ஆர்யாவின் லவ்வை ஒப்பன் செய்கிறார். [அந்த இரவிலும், போதையிலும் செக்ஸி நயனை பார்த்து சந்தானம் தடுமாறவில்லை என்று ஒரு விஷயத்தை நான் எடுத்துக் கொண்டேன்!] நஸ்ரியா அனாதை!! [அடப்பாவிகளா! அட்டு ஃபிகருக்கே ஆறு அண்ணன் தம்பி இருக்கான்டா...எப்பிட்றா இப்படி எல்லாம் யோசிக்கிறீங்க!! நான் இருக்கேண்டா அவளுக்கு!] ஆர்யா அம்மா, அப்பா இருந்தும் அனாதை. அவர்களை படத்தில் காட்டவேயில்லை. அதோடு, யாருக்கும் அண்ணன் தம்பி இல்லை. ஆர்யா ஒரே பையன். நயன் ஒரே பெண். நஸ்ரியா ஒரே பெண். ஜெய் ஒரே பையன். சந்தானம் ஒரே பையன். ஏன் இப்படி படம் எடுக்கிறார்கள்? கதைக்கு வருகிறேன். நஸ்ரியா ஆர்யா லவ் பண்ணும்போது ஒரு நாள், ஹைவேயில் ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிக் கொண்டு லூசு மாதிரி ஓடி வருகையில் ஒரு காரில் அடிபட்டு ஷாருக்கான் இந்தி படங்களில் க்ளைமேக்ஸ் காட்சியில் வாயில் ரத்தம் கக்கி சாவது போல் செத்துப் போகிறார். அதை வேகமாய் ஒரு தடவை, மெதுவாய் ஒரு தடவை காட்டி என் கண்ணில் ரத்தம் வர வைத்து விட்டார்கள் [ரேஸ்கல்ஸ்!] இந்தக் கதையை கேட்டு உருகி, ஆர்யா சொன்ன அதே டயலாக்கை சொல்லி நயனும் அவருக்கு நட்புக் கரம் நீட்டுகிறார். முடிவில் ஒரு ட்விஸ்ட். இது தான் ராஜா ராணி படம்.

நான் சிரித்த இரண்டே இடங்கள்.

1. சத்யன் கால் சென்டரில் கஸ்டமர் கேரில் பேசிக் கொண்டிருப்பார். உங்க வாய்ஸ் ரொம்ப ஸ்வீட்டா இருக்கு மேடம் என்று ஜொள்ளு விடுவார். அதற்கு பதில் சொல்பவர், "நான் ஆம்பளைங்க" என்பார்.!

2. ஆர்யா தன் வாயை திறந்து பல்லைக் காட்டி நஸ்ரியாவை பார்ப்பதை பார்த்த சந்தானம், "ஏண்டா இப்படி வெளம்பரத்துல வர்ற பால் மாடு பல்லை காட்ற மாதிரி "ஆ" ன்னு பாக்குறே என்பார்.

அவ்வளவு தான். ஜெய் அழுகும்போதேல்லாம் தியேட்டர் அல்லோலகல்லோலபடுகிறது. என்னால் தாங்க முடியவில்லை. எனக்கு கொஞ்சம் நகைச்சுவை உணர்வு கம்மி தானோ என்று நினைத்துக் கொண்டேன். நான் எல்லா படங்களுக்கும் விமர்சனம் எழுதுவதில்லை. [இது விமர்சனமா என்றே ஒரு கேள்வி எனக்கு உண்டு!] ஒன்னு நல்ல படங்களை பாராட்டி எப்போவாவது எழுதுவேன். இல்லை கெட்ட படங்களை திட்டி அடிக்கடி எழுதுவேன். பல படங்களை திட்டக் கூடத் தகுதி இல்லை என்று எழுதாமல் விட்டிருக்கிறேன். இந்தப் படம் கடைசி ரகம் தான். இருந்தாலும், இந்தப் படத்தை பற்றி நான் இங்கு எழுத ஒரு காரணம் இருக்கிறது. அது என்னன்னா...அப்புறம் நான் எதைத் தான் என் ப்ளாக்ல போஸ்டா போடறது!

சென்ற வார சனிக்கிழமை இரவு நண்பர்களுடன் அரட்டை கச்சேரி. பீர் சகிதம் அமர்ந்தவர்கள், ஏதாவது படம் பார்க்க வேண்டும் என்று சீ டி கடையில் தேடி துலவி எடுத்த "மூன்று படம்" சேர்ந்த சீ டி எது தெரியுமா? "தர்ம தேவதை", "சிவப்பு மல்லி", புதிய தீர்ப்பு". புரட்சிக் கலைஞரின்  முன்னால் காவியங்கள். நான் தான் "ஏ" சென்டர் ஆளாச்சே! [இப்போ எனக்கே குழப்பமா இருக்கு!] இந்தப் படத்தை எல்லாம் எப்படித்தான் பாக்கிறீங்களோ என்று எகத்தாளம் பேசினேன். அதற்கு நண்பர், "வரலாற்றை அப்புறம் எப்படி தான் தெரிந்து கொள்வது? கரகாட்டக்காரனில் ராமராஜன் "க்யுட்டிகுரா" பவுடர் போடுகிறார். இது தெரியுமா உங்களுக்கு?" என்றார். அடப்பாவிகளா, படத்தை எப்படி எல்லாம் பாக்குறாங்க என்று நினைத்துக் கொண்டேன். "பாஸ், ஏதாவது பாக்யராஜ் படம் இருந்தா பாருங்க, இன்னைக்கும் நம்ம ரசிச்சி பாக்க முடியும்" என்று சொல்லி பார்த்தேன். அப்படி எதுவும் கிடைக்கவில்லை. தளபதி, ஜானி, அண்ணாமலை எல்லாம் இருந்தது. அதை நான் ஏக்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவர் ஜெயித்து விட்டார். சரி இதையும் பாப்போம், என்று நடந்தேன்.

சிவப்பு மல்லி. அவருக்கு டைட்டில் ரொம்ப பிடித்து விட்டது. ராம நாராயணன் படம். எண்பத்தி ஒன்றில் வந்திருக்கிறது. சந்திரசேகர் தான் பிரதானம், "இவர்களுடன் விஜயகாந்த்" என்று எல்லா நடிகர்களையும் போட்டு விட்டு தான் அவர் பெயரை போடுகிறார்கள். டைட்டில் கார்டில் சந்திரசேகர் பெயரை பார்த்தாலே, பாவம் இவர் செத்து போயிருவாறே என்ற நினைப்பு வந்து விடுகிறது. மனிதர் எத்தனை படங்களில் தான் சாவாரோ!

படத்தின் கதை, ஒன்றும் புதிதாயில்லை. ஒரு கிராமம், அங்கு கொடுமை செய்யும் மூன்று பண்ணையார்கள். பக்கத்து கிராமம், அங்கு ஒரு தொழிற்சாலை, நீதி கேட்டுப் போராடும் தொழிலாளர்கள் கூட்டம். விஜயகாந்த் படம் ஆரம்பித்ததும் கண்ணை பெரிதாக்கினார். படம் முடியும் வரை சிரிதாக்கவே இல்லை. ஒரு சிவப்பு சட்டை, ஒரு வெள்ளை பாண்ட். கையில் கம்யுனிச கொடி...கவனிக்கவும், படத்திற்காக தயாரிக்கப் பட்ட கொடி எல்லாம் கிடையாது. கம்யுனிஸ்ட் கட்சியின் அரிவாள், சுத்தியல், நட்சத்திரம் கொண்ட கொடி. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் குரல், "சிவப்பு" மல்லியின் அர்த்தம் புரிந்ததா?

சினிமா மொழி கொஞ்சம் கூட தெரியாமல் எடுத்த படம் தான் இது. இதையெல்லாம் எப்படி தயாரித்தார்கள் என்றே தெரியவில்லை. ஒரு உதாரணம், கிளைமேக்சில் மூன்று பண்ணையார்களும் ஊர் ஜனங்களிடம் தப்பித்து காரில் போகிறார்கள். திடீரென்று காரை நிறுத்தி ஒரு வைக்கப் போருக்குள் புகுந்து கொள்கிறார்கள். மக்கள் சாவகாசமாய் வந்து சுற்றி நின்று எல்லோரையும் எரித்து விடுகிறார்கள். "இப்போ இவங்க எதுக்கு கார்ல இருந்து இறங்கினாங்க?" என்று என் நண்பரிடம் கேட்டேன். அதற்கு அவர், "இராம நாராயணன் ஏதோ சட்டிலா சொல்ல முயற்சி பண்ணி இருக்கார், நமக்குத் தான் புரியலை" என்றார். படத்தில், எந்த ஒரு பிரச்சனையையும் ஆழமாய் தொடாமல் பல பிரச்சனைகளை இஷ்டத்துக்கு அள்ளி தெளித்துக் கொண்டே போகிறார்கள். எங்கும் பசி, பட்டினி. முதலாளிகளின் பகட்டு, தொழிற்சாலை சங்கங்கள், ஸ்ட்ரைக்குகள், ஏழைகளின் கோப தாபங்கள், தொழிலாளியின் மனைவியை முதலாளி வைப்பாட்டியாய் வைத்திருப்பது, தொழிற்சாலை கடிகாரத்தின் முட்களை முன்னே நகர்த்தி தொழிலாளர்களின் வேலை நேரத்தை கூட்டுவது [ஒருத்தன்கிட்டயுமா வாட்ச் இருக்காது!?]  விதவை திருமணம் என்று போகிற போக்கில் கலந்து கட்டி பல விஷயங்களை சொல்லி விடுகிறார்கள். இத்தனை சிவப்புச் சிந்தனை உள்ள இராம நாராயணனா இத்தனை சாமி படம் எடுத்தார் என்று ஆச்சர்யமாய் இருக்கிறது. காலம் தான் ஒரு மனிதனை எப்படி எல்லாம் மாற்றுகிறது.

ஆனால் ஒன்று நிச்சயம், படம் என்ன மொக்கையாக இருந்தாலும், நண்பர் சொல்வது போல் ஏதோ ஒன்று நமக்கு கிடைக்கிறது. "பாத்தியா அப்போவே இப்படி சொல்லி இருக்கான்!" என்பது போல் பல விஷயங்களில் ஆச்சர்யப்பட முடிகிறது. எண்பதுகளில் வாழ்ந்த நமக்கே புதிதாய் ஒன்று கிடைக்கிறதென்றால், எண்பதுகளை பார்க்காதவர்கள் இத்தகைய படங்களை பார்த்தால் நிச்சயம் நிறைய்ய கிடைக்கும். என் நண்பர் சொல்வது போல், வரலாறு முக்கியம்! சரி, அதுக்கு இப்படி ஒரு மொக்கை படம் தான் பாக்கணுமா என்று கேட்டீர்கள் என்றால், எண்பதுகளில் வந்த மணிரத்னம் படத்தை பார்க்கலாம் தான், ஆனால் அவர் உங்களை கதைக்குள் இழுத்து போய் விடுவார். நீங்கள் வரலாற்றை கோட்டை விட்டு விடுவீர்கள். அதனால் இந்த மாதிரி மொக்கை படங்களை பார்க்க வேண்டும். நண்பர்களுடன் அரட்டை அடித்துக் கொண்டே பார்த்தால் நன்றாய் தான் இருக்கிறது. அதோடு, அப்படி பார்க்கும்போது, அந்தக் காலத்தில் எத்தகைய கதைக் கலங்களை கையாண்டிருக்கிறார்கள், மக்கள் எதற்கு முன்னுரிமை கொடுத்திக்கிரார்கள், எண்பதுகளின் கலாச்சாரம் எத்தகையது  போன்றவை விளங்குவது சுவாரஸ்யம்.

எழுபது, எண்பதுகளில் பெரும்பாலும் வேலை இல்லா திண்டாட்டம், வறுமை தான் கதைக் களங்களாய் இருந்தது. கதாநாயகன் பெரும்பாலும் மக்களின் பிரச்சனைக்காக போராடுவான்.  காதல் எல்லாம் அங்கு தொட்டுக் கொள்ளும் ஊறுகாய் போலத் தான் இருக்கிறது. "ரெண்டு கன்னம் சந்தனக் கிண்ணம்" ஒரு அருமையான பாடல் வருகிறது இதில். அதற்குப் பிறகு பாடலே வரவில்லை. ஒரே புரட்சி தான்!!

சந்திரசேகர் சங்கிலிமுருகனிடம் உருக்கமான ஒரு வசனம் பேசுகிறார்.
ச: உங்களுக்கு ஏது இவ்வளவு பணம்?
சமு: எங்க அப்பா பணம்,
ச: அவருக்கு யாரு கொடுத்தா?
சமு: அவங்க அப்பா கொடுத்தாங்க,
ச: அவருக்கு?
சங்கிலி முருகன் சற்று தயங்கியதும், சந்திரசேகர்...
ச: காலம் காலமா நாங்க உழைச்சுட்டே இருக்கோம். நீங்க மாடி மேல மாடி கட்டி வாழ்றீங்க...அங்கே இருந்து ஒரு எச்சி இலை விழுகாதான்னு நாங்க பாத்துட்டே இருக்கோம். நாங்க என்ன உங்க பணத்தை எல்லாமா கேட்டோம், உழைச்சதுக்கு கூலி கொடுங்கன்னு தானே கேட்டோம்?
இவ்வளவு பேசினா அவரை உயிரோட விடுவாங்களா? அடுத்த சீன்ல அவுட்டு!

இதை பார்க்கும்போது ஒன்று உணர்ந்தேன். இப்போதெல்லாம் மக்களின் பிரச்சனையை வைத்து ஜனரஞ்சக படங்கள் வருவதே இல்லையோ என்று தோன்றியது. எப்படி வரும்? இப்போது அடுத்தவனுக்கு என்ன கஷ்டம் என்றாலும் யாரும் கவலைப்படுவதில்லை. என் அலுவலகத்தில் ஆள் குறைப்பு நடந்தது. நேற்று வரை என் அருகில் இத்தனை வருடமாய் வேலை பார்த்த ஒருவனை, "இரண்டு மணி நேரத்தில் இடத்தை காலி செய்!" என்று அனுப்பினார்கள். அரசால் புரசலாய் பேசிக் கொண்டோமே தவிர, நாங்கள் யாருமே முதலாளிகளிடம் சென்று நியாயம் கேட்கவில்லை. "அவன் வேலை செய்யலை, எடுத்தாங்க!" என்று நாங்களே சமாதனம் செய்து கொண்டோம். எந்த ஒரு புரட்சியும் வெடிக்கவில்லை. இன்று எனக்கு வேலை இருக்கிறதா, அது போதும் என்று தான் இருக்கிறோம். எத்தனை பேர் ஐ டி துறையில் தற்கொலை செய்து இறக்கிறார்கள். யாருமே கேள்வி எழுப்புவதில்லை, அதற்கு கொடி தூக்குவதில்லை. இப்போது உள்ள மனிதர்களை பார்க்கும்போது ஒரு வித பயம் தொற்றிக் கொள்கிறது. எதன் பேரிலும் நம்பிக்கை இல்லாத ஒரு ஜடங்களாய்  வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று தோன்றுகிறது. அந்தக் காலத்துக்கும் இந்தக் காலத்துக்கும் ஒரே வித்தியாசம், அந்தக் காலத்தில் உடல் உழைப்பை உறிஞ்சி விட்டு தொழிலாளர்கள் வயிற்றில் அடித்தார்கள். இன்று எங்கள் உழைப்பை உறிஞ்சி எடுத்து பணத்தால் அடிக்கிறார்கள்! அவ்வளவே!!

பெரும்பாலும் பேய் படங்களை தியேட்டரில் பார்த்ததில்லை. [டிவிடியில் பார்த்து தான் பழக்கம்.] என்னமோ அப்படி ஒரு வாய்ப்பு அமைவதில்லை.  இன்று அந்த வாய்ப்பை ஏற்படுத்திக் கொண்டேன். குரோம்பேட்டை ராகேஷ் 3D ல் அது சாத்தியமாயிற்று.

வழக்கமான ஆள் அரவம் அற்ற பெரிய பங்களாவில் குடியேறும் ஒரு குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தின் குழந்தையுடன் விளையாடும் ஒரு குழந்தை பேய். பேயை பார்த்து குரைக்கும் நாய். இருட்டான பேஸ்மென்ட். மெல்ல திரும்பினால் தெரியும் கோர முகம். ரத்தம் வழியும் கடைவாய். எதுவும் புதிதில்லை. ஆனாலும் கடைசி பதினைந்து நிமிடம் மிரட்டல்.  காமெரா, இசை அற்புதம். எண்ட் டைட்டில் ஓடும்போதும் பின்னணி இசை பயமுறுத்துகிறது. படத்தை இன்னும் நன்றாய் ரசித்திருக்கலாம் தான், அல்லாததற்கு காரணம் கீழே.

படத்தை பற்றிய பதிவு இல்லை இது. படம் பார்த்த அனுபவத்தை பற்றியது. இரண்டரை மணிக்கு ஷோ. நான் போகும்போது மணி இரண்டரை. கவுண்டரில் ஏகத்துக்கு கூட்டம். ஆன்லைனுக்காக ஒரு தனி கவுண்டர் இருக்கும். அது மூடி இருந்தது. எனக்கு எப்போதும் படம் பார்க்கச் சென்றால் [முன்பு ஃ பிலிம் டிவிஷன், இப்போதெல்லாம்] முகேஷின் விளம்பரத்திலிருந்து பார்க்க வேண்டும். வண்டியை ஒருவழியாய் இண்டு இடுக்கில் நிறுத்தி விட்டு [இந்த தியேட்டரின் பார்க்கிங் வசதியை திட்டி தனி பதிவே எழுதலாம்!] ஓடோடி வந்து கவுண்டரில் வரிசையில் நின்றேன். மர்ஃபீஸ் விதியின் படி வரிசை மிக மெதுவாய் நகர்ந்தது. ஒருவழியாய் கவுண்டரை நெருங்கி "ஆன்லைன் புக்கிங்" என்றதும், "அடுத்த கவுண்டர்" என்று டிக்கட் கொடுப்பவர் சர்வ சாதாரணமாய் சொன்னார். எனக்கு எரிச்சலாய் வந்தது. திட்டிக் கொண்டே அடுத்த கவுண்டரில் வரிசையில் நிற்குமுன் "இது ஆன்லைன் கவுண்டரா" என்று கேட்டுக் கொண்டேன். டிக்கட் கொடுப்பவர் கண்டுகொள்ளவேயில்லை. வரிசையில் நின்றவர்கள், "க்யுவுல வந்து நில்லுங்க, இந்த கவுண்டர் தான்" என்று ஒரு சிலர் தங்கள் கையில் உள்ள கை பேசியை காட்டினார்கள். வரிசையில் கிட்டத்தட்ட ஒரு பத்து பதினைந்து பேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். குறைந்தபட்சம் பத்து  நிமிடமாவது  ஆகும். வரிசையில் எரிச்சலாய் நின்ற நான், கடுப்பாகி நேரே உள்ளே சென்றேன். "ரெண்டு முப்பது படத்துக்கு ஆன்லைன் டிக்கட் வச்சுருக்கேன். இவ்வளவு பேர் காத்திருக்கிறார்கள், ஏன் ஒரு தனி கவுண்டர் இல்லை?" என்று ஒருத்தரை கேள்வி கேட்டேன். அவர் இன்னொருத்தரை கூப்பிட்டு விஷயத்தை சொன்னார். "எஸ்.எம்.எஸ். இருக்கா?" என்று கேட்டார் அவர்!  காட்டினேன். "சரி மேலே போய், மோகன் அனுப்பினாருன்னு சொல்லிட்டு உள்ளே போங்க, படம் போட்டாச்சு" என்றார். நான் ரொம்ப நன்றி என்று சொல்லி, "அப்போ அவங்க எல்லாம்" என்று வரிசையில் உள்ளவர்களை காட்டினேன். அவர், "சார், ஒருத்தருக்கு பண்ணலாம் எல்லாருக்கும் பண்ண முடியுமா?" என்றார். "இல்லை சார், தனியா ஒரு கவுண்டர் போடுங்க"  என்று சொன்னேன். "செய்றோம், நீங்க மொதல்ல போங்க சார் படம் போட்டாச்சு" என்று என்னை அனுப்பி விட்டார். நான் கேட்டேன், கிடைத்தது; பாவம் மற்றவர்கள்!

அரங்குக்குள் நுழைந்தேன். படம் போட்டிருந்தார்கள். ஒரு காட்டில் ஒரு பெரிய தனி வீடு என்று காட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். யாவரும் நலம் படத்தில் வருவதை போல் "அபார்ட்மெண்ட்டில் பேய்" என்று இவர்கள் எப்போது படம் எடுப்பார்களோ தெரியவில்லை. இடம் பிடித்து உட்கார்ந்து சற்று ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். பேய் படங்களில் வரும் வழக்கமான பின்னணி இசை இல்லாத, அமைதியான மெதுவான காமெரா நகர்வு. அடடா..ஆரம்பிச்சுட்டாங்களே என்று பயப்பட தயாரானால்,  அவ்வளவு தான், அரங்கில் தான் நம் வீர சூரப் புலிகள் இருக்கிறார்களே. "அம்மா, பூச்சாண்டி, பே, போச்சு, ஐயோ போகாதே" என்று ஆளாளுக்கு பின்னணி கமெண்ட் அடிக்க ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். இந்த மாதிரி பேய் படங்களில் அந்த மாதிரி திகில் தருணங்களை ரசிக்க வரும் என் போன்ற ரசிகர்களுக்கு அது எத்தகைய எரிச்சலாய் இருக்கும் என்று அவர்கள் ஏன் கவலைப்படப்போகிறார்கள்!  இந்த அழகில் டிக்கட் சரிபார்த்து உட்கார வைப்பவர் "சத்தம் போடாம படம் பாருங்க" என்று இரு முறை சொல்லி விட்டு போய் விட்டார் [ஒரு முறை அவரே, இரண்டாவது முறை நான் முறையிட்டு!]. இதை விட என்ன செய்ய முடியும்? நல்ல மாட்டுக்கு ஒரு சூடு என்று சொல்வார்கள். மாட்டுக்கே ஒரு சூடு தாண்டா! நீங்க எல்லாம் மனுஷங்க இல்ல?

வீட்டில் குடும்பத்துடன் டிவிடியில் பார்க்க வேண்டியவர்கள் எல்லாம் தியேட்டரில் வந்து மற்றவர்களின் சுவாரஸ்யங்களையும் கெடுக்கிறார்கள். ஒருவன் கமெண்ட் அடித்தால் போதும், தேவையில்லாமல் சிரிப்பது, குசுகுசுப்பது, கத்துவது என்று தொடர்ந்து ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். இவர்கள் கத்துவது மட்டுமல்லாமல் கைபேசி தொல்லைகள் வேறு. வித விதமான ரிங் டோன்கள் ஹை டெசிபல் சத்தத்தில் தாங்க முடியவில்லை. நான்  பார்த்த வரை பேய் படம் பார்க்கும்போது நம்மவர்களின் நடத்தையே மாறி விடுகிறது. முன் எப்போதுமில்லாத வீரம் உடனே வந்து ஒட்டிக் கொள்கிறது.  நான் எல்லாம் யாரு, வீரன், தீரன், சூரன், இதெல்லாம் ஒரு சப்பை படம், நான் எல்லாம் இதுக்கு பயப்படுவேனா என்பது போன்ற ஒரு நடத்தை/பீத்தல்! அதிலும் ஒரு பெண் பக்கத்தில் இருந்தால் போதும், அந்த பீத்தல் டபுள் மடங்காகிவிடும். எனக்கு என்னமோ, அந்த மாதிரி அழுச்சாட்டியம் செய்து கொண்டு அங்கு உட்கார்ந்திருந்த ஒவ்வொருத்தனையும் இப்படி ஒரு ஹான்டிங் ஹவுசில் கொண்டு போய் விட்டு விட வேண்டும் என்று தோன்றியது.  இயக்குனர் பாலா ஒரு பேட்டியில், "நான் தியேட்டர் போய் படம் பாக்குறதே இல்லை, படம் பார்க்கும்போது செல்ஃபோன்ல பேசுறவனை பார்த்தால் அங்கேயே அரையனும் போல இருக்கு, அதுக்கு பயந்தே நான் போறதில்லை" என்பது போல் சொல்லி இருந்தார். சரியாய் தான் சொல்லி இருக்கிறார். என்னை பொறுத்தவரை இந்தியர்களை ஒரே வரியில் விமர்சிக்க வேண்டும் என்றால் கவுண்டமணி சொன்ன  "சாகும்போதும் அடுத்தவனுக்கு தொந்தரவு கொடுக்காம சாக மாட்டானுங்கடா"  அந்த ஒரு டயலாக் போதும். பொன்னெழுத்துக்களால் பொறிக்கப் பட வேண்டிய ஒரு வாசகம்!

எல்லா எரிச்சலையும் தாண்டி ஒரு சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால், படத்தில் அதிகாலை சரியாய் 3:07 மணிக்கு வீட்டில் உள்ள அனைத்து கடிகாரங்களும் நின்று விடும். காரணம், அந்த நேரத்தில் தான் அந்த வீட்டில் இருந்த பெண்மணி தூக்கு மாட்டி இறந்திருப்பார். படத்தின் இடைவேளையில் என் மனைவி தன் கைபேசியை எடுத்து பார்த்தார். அதில் மணி சரியாய் 2:33 ல் நின்றிருந்தது!