இன்று மதியம் வைகையில் அம்மா அப்பாவை மதுரைக்கு ரயில் ஏற்றி விட தாம்பரம் சென்றிருந்தேன். காரை [நான் கார் வாங்கி விட்டேன் என்று அறிக!] நிறுத்தி விட்டு, சக்கரம் வைத்த பெட்டியை இழுத்துக் கொண்டு ரயில் நிலையத்தில் நுழைந்தேன். படி ஒரு பக்கம், சறுக்கல் ஒரு பக்கம் இருந்தது. பெட்டி கனமாக இருந்ததால், படி பக்கம் செல்லாமல் சறுக்கல் வழியாய் இழுத்துக் கொண்டு சென்று விடலாம் என்று நினைத்தேன். அருகில் சென்றவுடன் அந்த சறுக்கல் எச்சி துப்பவும், சிறுநீர் கழிக்கவும் அமைக்கப்பட்டது என்று அறிந்தேன். பெட்டியை தூக்கிக் கொண்டு படியில் ஏறினேன்.

ஊருக்குச் செல்லும் ரயில்கள் என்ன என்ன? எந்த இடத்தில் வந்து நிற்கும்? எந்த வித அறிவிப்பு பலகையும் என் கண்ணில் படவில்லை. சரி, எட்டு அல்லது ஒன்பதாவது நடைமேடையில் தானே வரும், தெரிந்தது தானே என்று படியில் ஏறினேன். மடியில் இல்லை என்றாலும், கையில் கணம் வேறு! ஏறி முடிந்ததும் ஒரு குன்றின் மீதே ஏறிவிட்ட அனுபவம்!  ரயில் நிலையங்களில் உள்ள படிகளுக்கு பயந்தே பலர் ரயிலில் பிரயாணிப்பதில்லை. நம் கனத்தை தூக்கிக் கொண்டு ஏறுவதே கொடுமை, இதில் பெட்டி படுக்கை வேறு!! என்னை போன்ற ஐ டி யில் வேலை செய்பவர்களும், வயதானவர்களும் பாவம் தானே? மாற்றுத் திறனாளிகள் எப்படி ரயில் பிரயாணம் செய்வார்கள் என்றே தெரியவில்லை. அதற்கு ஒரு ஏற்பாடும் ரயில் நிலையத்தில் நான் பார்க்கவில்லை. [என் கண்ணில் தான் கோளாறா?] மாடியில் ஏறி பார்த்தால் ஒரு நீண்ட நடைபாதை. நாங்கள் ஒன்னாவது நடைமேடைக்கு அருகில் நிற்கிறோம், எங்கள் வண்டி ஒன்பதாவது நடை மேடைக்கு வரும். சரி இனி கவலையில்லை, பெட்டியை தள்ளிக் கொண்டே செல்லலாம் என்று நினைத்து இழுத்தேன். கர கரவென்று ஒரு சத்தம். என்னடா என்று பார்த்தால், அந்த நடைபாதைக்கு இடைவெளியுடன் கூடிய அழகான தரை அமைத்திருக்கிறார்கள். அதன் அமைப்பு ஒரே சீராய் இல்லாததால் அப்படி ஒரு சத்தம். கடந்து செல்பவர்கள் என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்துக் கொண்டே போனார்கள். என் நேரம், அந்த நேரத்தில் வேறு எவனும் அப்படி ஒரு பெட்டியுடன் தள்ளிக் கொண்டு வரவில்லை. இல்லையென்றால் எல்லோருக்கும் கரகர ஒழி பழகி இருக்கும். கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் நானும் சென்றிருப்பேன். மூணாவது நடைமேடை அருகில் வந்ததும், என்னாலேயே அந்த சத்தத்தை தாங்க முடியவில்லை. கையில் தூக்கிக் கொண்டேன்.