அந்த விழாவில் ராமகிருஷ்ணனின் இலக்கிய ஆசான் எஸ். ஏ. பெருமாள், இறையன்பு [ஏன் இவர் பெயர் சொல்லும்போது கூட எல்லோரும் "ஐ.ஏ.எஸ்" சேர்த்து சொல்கிறார்கள் என்று புரியவில்லை], வைரமுத்து, கு. ஞானசம்மந்தம், விஜயசங்கர் என்று பலர் வந்திருக்க, அந்த விழாவின் கதாநாயகன் உட்பட எல்லோரையும் தூக்கி எரிந்தது சூப்பர் ஸ்டார் என்னும் ரஜினி அலை! ஒரு மனிதனால் இத்தனை புகழை எப்படி தாங்க முடிகிறது என்று தெரியவில்லை. புகழ் என்பது ஒரு மனிதனுக்கு வரம் என்றால், அது ரஜினிக்கு சாபம் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்!

 

நான் சென்னை வந்ததிலிருந்து இது வரை மூன்று முறை ரஜினியை பார்த்தேன். எழுத்தாளர் சுஜாதாவின் அஞ்சலியின் போது, வாலியின் ஆயிரம் பாடல்கள் புத்தக வெளியீட்டு விழாவில், நேற்று இந்த விழாவில். அது என்ன நிகழ்ச்சியாக இருக்கட்டும், எந்த வித சூழ்நிலையாக இருக்கட்டும். அவர் அந்த இடத்தில் வந்தவுடன் ஒரு வித பரபரப்பு தொற்றிக் கொள்கிறது. காலம் ஒரு நிமிஷம் அப்படியே உறைந்து விடுகிறது. அதை நான் கண் கூடாக  காண்கிறேன். சுஜாதாவின் உடலை அவர் அஞ்சலி செய்ய அங்கு அவர் எடுத்துக் கொண்ட நேரம் பத்து நிமிடத்திற்கும் குறைவு! ஆனால் அந்த நேரத்தில் அங்கு நிலவிய மௌனம் ஆயிரம் வருடங்கள் கடந்தது!

 

ரஜினி இருக்கும் மேடையில் வேறு ஒருவர் கதாநாயகனாய் இருக்க முடியாது! அது தான் உண்மை. நேற்று நடந்த விழாவில், இயல் விருது என்றால் என்ன? யார் கொடுக்கிறார்கள்? எப்போதிருந்து கொடுக்கிறார்கள்? இது வரை யாருக்கெல்லாம் அது வழங்கப்பட்டிருக்கிறது என்று எந்த விபரமும் சொல்லப்படவில்லை. அது அங்கே தேவைப்படவுமில்லை. காரணம் சூப்பர் ஸ்டார்! ரஜினி படத்தில் யார் நடித்தாலும் ரஜினியையே நாம் பார்ப்பது போல், ரஜினியே நேரில் அமர்ந்திருக்கும் போது யாரை யார் பாராட்டினால் என்ன? பேச வந்தவர்களில் யார் "சூப்பர் ஸ்டார்" என்று பேச்சை தொடங்கினாலும் அப்படி ஒரு உற்சாகம், துள்ளல், கை தட்டல், ஆரவாரம்! ஒரு முறையல்ல, ஒவ்வொரு முறையும்! 

 

இன்றைய ரஜினியை பார்த்தால் ஒரு சாயலுக்கு சி. ஜே. பாஸ்கர் போல் இருக்கிறார். சற்று மெலிந்திருக்கிறார். இன்றும் தமிழை தத்தக்க புத்தக்க என்று தான் பேசுகிறார். எல்லா மொழிகளும் அரைகுறையாய் தெரிவதால் எதில் பேசுகிறோம் என்ற குழப்பம் ஏற்பட்டு விடுகிறது என்று அவரே காரணமும் சொல்கிறார். தான் புத்திசாலி இல்லை, தான் அதிகம் படித்தவனில்லை, இங்கிலீஷ் ஃப்ளுயன்சி கிடையாது என்று, அவருக்கு இது தெரியும் என்பதை விட தெரியாது என்று தான் அதிகமாய் பேசுகிறார். அது தான் உண்மையும் கூட! ஆனால் அவர் என்ன பேசினாலும் கூட்டம் தன்னை மறந்து கை தட்டி ரசித்து ஆரவாரிக்கிறது! உண்மையில் ஒன்றுமே தெரியாதவனுக்கு இத்தனை புகழ் வந்தால், ஆரம்பத்தில் தனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்று தான் சொல்வான். அதுவே, நாள் ஆக ஆக மேலும் மேலும் எல்லோரும் அவன் புகழ் பாடிக் கொண்டிருந்தால், ஒரு வேளை, எல்லோரும் சொல்வது நிஜம் தான் போலிருக்கிறது, நான் பெரிய ஆள் தான் போலிருக்கிறது என்று சிறிதாவது தலையில் ஏறி விடும்! ஆனால், ரஜினி எப்படி இன்னமும், இந்தப் புகழ் தன்னுடையது இல்லை, நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை என்று தன்னைத் தானே தன் தலையில் தட்டி சமாளிக்கிறார் என்று தெரியவில்லை! அது தான் ஆச்சர்யம்! ஒரு வேளை அந்த வேலையை அவர் நாடும் ஆன்மிகம் செய்கிறதோ என்னமோ? [அதே ஆன்மீகத்தை நாடும் இளையராஜா அப்படி இல்லையே?!] 

விழாவில் எஸ். ரா வின் இலக்கிய ஆசான் எஸ். ஏ. பெருமாள் வந்திருந்தும், அவரைப் பற்றி அவர் ஒன்றுமே சொல்லாமல், ரஜினி தான் தன்னை வளர்த்தது போல் எஸ். ராவே பேசினார்! ம்ம்..எஸ். ராவை சொல்லிக் குற்றமில்லை. ரஜினியை வைத்துக் கொண்டு யாரும் வேறொருவரை புகழ முடியுமா? அது படத்தில் எம்.ஜி.ஆர் செத்துப் போவது போல் ஆகி விடும்! மக்கள் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார்களே!

விழா முடிந்து வெளியே வந்தேன். வெள்ளை சட்டை வெள்ளை பான்ட்டுடன் ஒருவர் என்னை கடந்து சென்றார். அவரை யாருமே கண்டு கொள்ளவில்லை. ரஜினியை வைத்து இருபத்தைந்து படங்கள் இயக்கி இன்றும் அவர் இப்படி ஒரு மாஸ் ஹீரோவாய் இருக்கக் காரணமானவர்! 

அவர் தான் எஸ். பி. முத்துராமன்! அது தான் சினிமா!

வீட்டிற்கு வந்து டீ.வி. போட்டால், ரஜினி பேசியது ஃப்ளாஷ் நியுஸில் வருகிறது!

அது தான் ரஜினி!

பின் குறிப்பு : விழாவுக்கு சூப்பர் ஸ்டார் மட்டுமில்லை, பவர் ஸ்டாரும் வந்திருந்தார்! ரசிகர்கள் அவரை மொய்த்துக் கொண்டு ஆர்ப்பரித்தது பார்த்து என் உடல் சிலிர்த்தது!